All the poems translated by Shalim M Hussain. Shalim is a writer, translator and researcher based in Assam and Delhi. These poems were translated during Hussain’s residency in Lampeter, Wales under the CWIT Literature across Frontiers Creative Writing and Translation Fellowship 2020.
My Country, You Promised
Abdur Rahim
My country, you promised
Blossoms of joy on our lips-
Now you don’t even permit tears.
My country, you promised
Cheap food, clothes and homes-
You have made life cheap.
My country, you promised
The end of poverty-
Now the poor are ending.
My country, you promised
Employment papers in our hands-
You gave us a begging bowl and a bell instead.
My country, if my sorrow
Is the primary basis of your joy,
I wish you all happiness-
Because I was born to bring happiness to others.
Abdur Rahim is a poet and teacher based in Barpeta Road, Assam
We Sons of Bitches are Doing Fine
Kazi Neel
We make tiktok, memes,
dalgona coffee and chicken dry fry.
We sons of bitches are doing fine.
We write rain-poems, sing songs,
paint pictures and hold online Bihu;
curse the useless prime minister
at eight in the evening
and fuck at midnight and high noon.
We sons of bastards are doing fine.
We wait in line at liquor stores,
drunkenly establish communism,
and pimp out to capitalism
first thing in the morning.
We worthless bastards are doing fine.
Millions of bodies come home.
There’s blood on the highway,
blood on train wheels,
blood on pieces of bread.
We sons of pigs eat watermelon
and bleed tears on our screens.
We sons of bitches are doing fine.
We invite stars to Leftist events-
they decide if the starving
should or should not eat meat.
We priceless parasites are doing fine.
Nothing will happen to us.
If the world goes to hell, nothing will happen to us.
We will keep writing poems
and workers walking hundreds of miles
will be our profile pictures.
Find me a bigger opportunistic leech;
we sons of bitches are doing fine.
We read novels in silence, read poetry.
When this plague ends who but we
will write heartwarming literature.
We sons of hypocrites are doing fine.
We see humanity wallowing in mud
and nothing happens to us.
Nothing will happen to us.
We scumbags will keep doing fine.
We will keep rolling in meat and wine.
In this chaos we will keep posting
bleeding heart ballads.
We sons of bitches are doing fine.
Kazi Neel is from Jyoti Gaon, Barpeta, Assam . He writes poetry in Miya, Asamese and Bengali. He talks about contemporary politics, his community (Miya) and love through his popular poetry. He is doing masters in Cultural Studies from Tezpur University.
Come republic
Mirza Lutfar Rahman
Come republic,
let’s ride you to hell.
A sudden death waits
arms outstretched-
come, let’s pass through death
and write the century’s finest song.
Republic, your trucks are full of workers-
their thousand stories buried every day
in this city.
On the road to hell this city
walks insomniac nights
clutching to its heart
so many stories.
The howls of darkness die every night
under the city’s navel.
Decades pass and everyone turns
spectator
Everyone stands tip toe and
looks silently over republic’s broken eaves.
Take us, republic-
on the dark turn of an unknown road
let’s die.
Let our bruised bodies
be quartered, divided and shared.
Alive, we washed it in sweat;
in death we’ll wash in blood
this city.
Come, let me ride you to hell.
Your wheels are broken, republic,
your trucks’ engines are dead.
In these trucks my father, mother,
brother and sister were lumped
like bags of rice- day and night they chanted
chants of survival.
Come, republic,
carry us on your bone-hard back.
Alive, we couldn’t reach home
our corpses will be at peace now.
Alive, we couldn’t tame your arrogance;
what justice after death?
Heaven is too far from this city
and our struggle is now mud-
take us to the garbage dump outside the city.
Come republic,
dump us in your truck
and ride us to hell.
Mirza Lutfar Rahman is a writer, artist and social worker based in Sontoli, Assam
————————
Poems in their original language
দ্যাশ তুমি কথা দিছিলা
আব্দুৰ ৰহিম
দ্যাশ, তুমি কথা দিছিলা
আমাৰ মুখে হাসি ফুটাইবা বিলা
এহোন কান্দিবাৰো অনুমতি দেওনা,
দ্যাশ, কথা আছাল সস্তা কৰবা
অন্ন,বস্ৰ আৰ বাসস্থান
এহোন “জীৱন” ই সস্তা কইৰা দিলা,
দ্যাশ, কথা আছাল গৰীৱী নোহোৱা কৰাৰ
এহোন গৰীৱ নোহোৱা কৰতাছো,
দ্যাশ, কথা আছাল আমাৰ হাতে
তুমি তুইলা দিবা নিয়োগপত্ৰ
কিন্ত এহোন হাতে তুইলা দিলা
থালি,বাটি আৰ ঘন্টি,
দ্যাশ, আমি দুখে থাকাই যদি অয়
তোমাৰ সুখে থাকাৰ প্ৰাথমিক সৰ্ত
তাইলে তুমি ই সুখে থাকো
আমাৰতো জন্মই অন্যেৰে সুখ দেৱাৰ জন্যে৷
আমি চুৱৰৰ বাচ্চাবোৰ ভালেই আছো
কাজী নীল
টিকটক বনাইছোঁ মিম বনাইছো
ডালগনা কফি চিকেন ড্ৰাই ফ্ৰাই
আমি কুকুৰ পোৱালীবোৰ ভালেই আছো
বৰষুণৰ কবিতা লিখিছো গান গাইছো
ছবি আঁকিছো বিহু পাতিছো অনলাইন
অকৰ্মণ্য প্ৰধানমন্ত্ৰীক গালি পাৰিছো
আঠ বজাৰ পিছত
আৰু সংগম কৰিছো মাজৰাতি দুপৰীয়া
আমি হাৰামিৰ বাচ্চাবোৰ ভালেই আছো
মদৰ দোকানৰ সমুখত লাইন পাতিছো
নিচাত প্ৰতিষ্ঠা কৰিছো সাম্যবাদ
আৰু
শুই উঠিয়েই দালালি কৰিছো সাম্ৰাজ্যবাদৰ
আমি বেইমানৰ বাচ্চাবোৰ ভালেই আছো।
লক্ষ লক্ষ মৃতদেহ ঘৰমুৱা হৈছে
ৰাজপথত তেজ ৰেলৰ চকাবোৰত তেজ
তেজ ৰুটিৰ টুকুৰাবোৰত
আমি চুৱৰৰ বাচ্চাবোৰে তৰমুজ খাইছোঁ
আৰু আমাৰ স্ক্ৰীণত কি মানবিক কান্দোন!
আমি চুৱৰৰ বাচ্চাবোৰ ভালেই আছো
বামপন্থী অনুষ্ঠানত আমন্ত্ৰণ কৰিছো তাৰকা
তেওঁ ক‘ব ভোকাতুৰে কি খাব আমিছ নে নিৰামিষ
আমি ধুৰন্ধৰ নিকৃষ্ট প্ৰাণীবোৰ ভালেই আছো
আমাৰ একো নহয়
দুনীয়া জাহান্নামে গ‘লেও আমাৰ একো নহয়
আমি এনেকৈয়ে কবিতা লিখিম
শ শ মাইল খোজকাঢ়ি অহা শ্ৰমিকৰ
ফটো বনাম প্ৰফাইল পিকছাৰ
আমাৰ নিচিনা তেজখোৱা সুবিধাবাদী কোন আছে
আমি কুকুৰৰ পোৱালীবোৰ ভালেই আছো
চুপচাপ নভেল পঢ়িছো কবিতা পঢ়িছো
মহামাৰীৰ পিছত আমিয়েই লিখিম
মানৱ দৰদী সাহিত্য
আমি মুনাফিকৰ বাচ্চাবোৰ ভালেই আছো
আমাৰ একোৱেই হোৱা নাই
ৰাস্তাত ভূলুণ্ঠিত হোৱা দেখি মানৱতা
আমাৰ একোৱেই নহয়
আমি নিকৃষ্ট প্ৰাণীবোৰ ভালেই থাকিম
মদে–মাংসে জীয়াই থাকিম
আৰু সংকট কালত আপডেট দি যাম
দুই এটা মানৱ দৰদী মালিতা
আমি চুৱৰৰ বাচ্চাবোৰ ভালেই আছো।
চল গণতন্ত্ৰ
মিৰ্জা লুৎফৰ ৰহমান
চল গণতন্ত্ৰ,,
তৰ পিঠে উইঠা যমপুৰী যাই !
অপঘাতেৰ মৃত্যু, উইযে,
দুই আত বাৰিয়া আপেক্ষা কৰতাছে,
চল ! মৃত্যুৰে জৰিয়া ধৈৰা আমৰা,
এই শতিকাৰ শ্ৰেষ্ঠ ইতিহাস লেইখা যাই ৷
গণতন্ত্ৰেৰ ট্ৰাক বুজাই শ্ৰমিকেৰ
হাজাৰডা কাহিনী প্ৰতিদিন কবৰস্ত
এই শহৰে !
মৃত্যু যাত্ৰাৰ কত গল্প বুকে নিয়া
অনিদ্ৰায় ৰাইত কাটায় এ শহৰ !
আন্ধাৰেৰ ক’তযে আৰ্তনাদ
এ শহৰেৰ নাভিৰ তলে শেষ অইয়া যায়, আন্ধাৰে ৷
দহকেৰ পৰ দহক সবেই নিৰবে দেইকা যায়
গণতন্ত্ৰেৰ ভাঙ্গা বেলকিৰ ফাকে ডেউ দিয়া সবেই নিৰব দৰ্শক !
আঙ্গো নিয়া চল গণতন্ত্ৰ,
অজান ৰাস্তাৰ কোনো এক নিৰ্জন মোৰে
আমৰা মাৰা যাই,
আঙ্গো ক্ষতবিক্ষত দেহেৰ টুকৰা ভাগিয়া নিশ!
বাইচা থাকতে ঘামে ধুইছি,
মৰাৰ পৰে ৰক্তে ধুইয়া দিমু এই শহৰ !
চল আঙ্গো পিঠে নিয়া চল ৷
গণতন্ত্ৰ,
তৰ চাইৰ পাইয়া বিকল অইছে,
তৰ ট্ৰাকেৰ খাৰাপ অইছে যন্ত্ৰ,
অই ট্ৰাকে ৰাসনেৰ বস্তাৰ মতো ভৰ্তি
আঙ্গো মা–বাবা, ভাই বোইন,
দিনে ৰাইতে জীৱনেৰ গান গায়া যাইতো,
আওৰাইতো বাইচা থাকাৰ মন্ত্ৰ !
চল গণতন্ত্ৰ,
তৰ আড্ডি শক্ত পিঠে
আঙ্গো নিয়া চল !
বাইচা থাকতে বাৰিতো পাৱাইলিনা,
লাশ নিয়া চল !!
আস্বস্ত অ গণতন্ত্ৰ,
আঙ্গো জীৱন কালে লজ্জানত অইলোনা তৰ অহংকাৰ,
মৰাৰ পৰে কিয়েৰ বিচাৰ ?
গণতন্ত্ৰ,
তৰে আমৰা ভালো বাসি,
বিশ্বাস কৰি, ভৰশা কৰি,
বাইচা থাকতে যাত্ৰা পুৰাতো অইলোনা !
মোৰছি !
এহন আঙ্গো নিয়া চল !
স্বৰ্গতো শহৰ ছাইৰা মেলা দুৰে,
আঙ্গো শ্ৰম এহন জাবৰ,
তাই শহৰেৰ বাইৰে জাবৰদানে নিয়া চল !
চল গণতন্ত্ৰ,
তৰ ভাংগা ট্ৰাকে
আঙ্গো যমপুৰী নিয়া চল !!
Be First to Comment